Klasztor

Zapraszamy do wirtualnego zwiedzania naszego sanktuarium. Kliknij tutaj.

Kościół Zwiastowania Pańskiego jest zbudowany z łamanego kamienia, tynkowany, jednonawowy, orientowany, na rzucie prostokąta z prez­biterium węższym i nieco niższym od nawy, zamknię­tym elewacją prostą. To typ kościoła późnorenesansowego z pseudotranseptem, wzorowany na kościele Do­minikanów w Klimontowie. Z południowej strony wy­eksponowano w ryzalicie kaplicę fundatorską pierwot­nie pod wezw. Matki Bożej Loretańskiej, a od końca XVIII w. Najśw. Serca Pana Jezusa. Pod kaplicą znaj­duje się krypta grobowa dla rodziny fundatora.

Prace nad wystrojem i wyposażeniem wnętrza świątyni trwały jeszcze przez szereg lat po zakończeniu budowy. W czasie „szwedzkiego potopu” kościół i klasztor musiał ponieść znaczne straty, skoro jeszcze w 1658 r. bernar­dyni restaurowali swój klasztor po zniszczeniach do­konanych przez Szwedów. Obecnie w główny portal wejściowy do przedsionka od strony poł., kamienny, barokowy, profilowany, z herbem Pobóg wmurowana jest marmurowa tablica dedykacyjna na nadprożu, o następującej treści (w polskim przekładzie): „Najlep­szemu i Najwyższemu Bogu. Na cześć i chwałę Naj­świętszej Dziewicy Maryi i świętych patronów Marcina i Franciszka. Z wdzięczności za otrzymane dobrodziej­stwa, a także na odpuszczenie grzechów, o wzrost w łas­ce Bożej w życiu obecnym i chwałę w przyszłości. Mar­cin z Koniecpola Roksicki, kasztelan połaniecki, zbudo­wał ten kościół wraz z klasztorem od fundamentów ro­ku Pańskiego 1652”.

W pośrodku prezbiterium usytuowanego o jeden sto­pień wyżej od nawy stał perspektywiczny ołtarz z poł. XVII w. Wczesnobarokowy ołtarz ok. poł. XVIII w. zmieniono na rokokowy, zachowany do tej pory. Mensa dł. 297, szer. 126 cm z kartuszem na antepedium. Ta­bernakulum w bogatym obramieniu z kielichem i ho­stią na drzwiczkach. Ponad nim złocisty tron do wy­stawienia Najśw. Sakramentu, zwieńczony półokrągłym daszkiem z wisiorkami, z puttami na gzymsach pilastrów, trzymającymi w rękach banderole z napisami: "Venite / adoremus".

W tęczowym łuku na poprzecznej belce umieszczono Pasję Chrystusa z grupą rzeźb barokowych: Matki Bo­żej Bolesnej, św. Jana Ewangelisty oraz śś. Antoniego Padewskiego i Bonawentury. U stóp krzyża pelikan z pisklętami i herbem Gryf, świadczącym o fundatorach: Aleksandrze i Katarzynie z Rokszyckich Ossowskich.

Ołtarz św. Antoniego Padewskiego i św. Franciszka z Asyżu, drewniany, z nastawą wkom­ponowaną w architekturę dwóch par złoconych kolumn, z relifem roślinnym gałązki i owoców winogron, pod­trzymujących belkowanie z tympanonem w zwieńczeniu.

Z południowej strony przy tęczy usytuowany jest ana­logiczny ołtarz z XVII w., dedykowany Matce Bożej Częstochowskiej i św. Annie.

Po stronie południowej nawy, w środkowym przęśle, jeszcze w chwili kasaty klasztoru bernardynów usytuo­wany był rokokowy ołtarz,

Obok kaplicy fundatorskiej (postawiono w XVII w. barokowy ołtarz Chrystusa na Krzyżu. Wymienia go w chronologii zakonu bernardynów o. Tomasz Digoń.

Naprzeciw kaplicy fundatorskiej, w pobliżu ambony, wybudowano barokowy ołtarz, dwukondygnacyjny, zło­cony, pod wezw. Matki Bożej Szkaplerznej.