Klasztor

Ołtarz Matki Bożej Szkaplerznej

Należał on do Bractwa Szkaplerznego, erygowanego 28 grudnia 1628 r. przez o. Błażeja Chojeckiego, prowincjała kar­melitów na Piasku w Krakowie, w pierwotnej kaplicy drewnianej fundowanej przez Rokszyckich. Inwentarz zdawczo-odbiorczy kościoła z 1824 r. podaje, że ten ołtarz był „o dwóch kondygnacjach z sześcioma fila­rami wyzłoconymi, z obrazem w środku Najśw. Pan­ny Szkaplerznej, a na wierzchu św. Katarzyny”. Ołtarz ten pod względem architektury był jednym z najoka­zalszych. Obraz św. Katarzyny w górnym nasadniku, patronki córki fundatora, Katarzyny z Rokszyckich Ossowskiej, zdaje się przemawiać za fundacją tego ołta­rza przez Osso­wskich. Nie bez powodu też na filarze przytęczowym, obok ołtarza, wzniesiono barokowy pom­nik Aleksandro­wi i Katarzynie Ossowskim, dobrodzie­jom kościoła w Piotrkowicach. Pomnik w zwieńczeniu ma herby Gryf i Pobóg w marmurowych kartuszach. Poniżej owalne po­piersia zmarłych, obecnie nie istnie­jące. Na (marmurowej tablicy (75,5 x 103 cm) wypisano humanistyczną kapitałą tekst łaciński, który w przekła­dzie polskim brzmi:

Bogu najlepszemu najwyższemu.
Niech świadczy marmur o wielkim
Aleksandrze z ossowa ossowskim,
prawdziwym przykładzie herkulesa serca,
w mowie i czynie, feniksa starożytnej
rodziny Gryfitów, granicznego
podkomorzego powiatu opoczyńskiego,
który z dostojnymi i szlachetnymi rodzicami
Janem Ossowskim i Zuzanną Duninowną
został pochowany w tym grobie, męża
religijnego względem boga, pobożnego
względem niebian, pełnego poszanowania dla
Kościoła, heroicznego męstwa dla Ojczyzny,
dobroczyńcy dla zakonu serafickiego,
szczególnie przez związek małżeński ze
znakomitą i bohaterską Katarzyną z Koniecpola Rokszycką, córką dostojnego pana Marcina z Koniecpola Rokszyckiego,
kasztelana połanieckiego, sławnego
fundaotora tegoż kościoła, cieszącego się
powagą w sądzie, dojrzałego w radzie,
kwitnącą i doskonałą erudycją,
znajomością praw, doświadczeniem
w sprawach. W publicznych sądach
trybunalskich uchodził jakoby za wyrocznię
Apolina, postępując dalej w awansie uzyskał
tytuł najwyższego sędziego trybunalskiego
Królestwa i często pomimo swego sprzeciwu
sędziego kapturowego.
I cóż więcej? Cokolwiek śmiertelnego
posiadł z natury i z fortuny, wszystko
pozostawił i opuścił w roku chrystusowym
1669, dnia 19 października, mając lat 48.

Ołtarz Matki Bożej Szkaplerznej nie zachował się w tej świątyni. Najprawdopodobniej po pożarze kościo­ła w 1848 r. został sprzedany, wraz z bocznymi ołtarza­mi kościoła cmentarnego pod wezw. św. Stanisława, dla zdobycia funduszów na odbudowę wiązań dachowych po pożarze.

Bractwo Matki Bożej Szkaplerznej było założone przez o. Błażeja Chojeckiego, prowincjała oo. Karmelitów na Piasku w Krakowie. Według zachowanego aktu erekcyjnego, wydanego w Krakowie dnia 10 grudnia 1628 r., konfraternia założona była na prośbę fundatorów Marcina i Zofii Rokszyckich, przy pierwotnej drewnianej kaplicy Matki Bożej Lore­tańskiej. Mocą tego aktu, udzielił on wszystkim człon­kom bractwa szkaplerznego przywileju uczestnictwa we wszystkich łaskach i dobrach duchowych zakonu karmelitańskiego. Równocześnie określił wszystkie warunki i obowiązki oraz uprawnienia członków bractwa. Brac­two szkaplerzne miało swój ołtarz w tejże kaplicy, a następnie wzniesiono okazały, architektoniczny ołtarz z sześcioma złoconymi kolumnami w nowym kościele przy ambonie. Pierwszych członków bractwa z rodziną fundatorską i duszpasterzem ks. Andrzejem Gnojeńskim wymalował nieznany malarz na obrazie Matki Bożej Szkaplerznej w ołtarzu głównym kościoła św. Stani­sława, a obecnie po dokonanej konserwacji przeniesio­nym do kaplicy loretańskiej.