Klasztor

Ołtarz Główny

Po bokach tabernakulum na cokoli­kach tronu podobne putta, jak również na rokoko­wych cokolikach predelli. Na mensie ustawiono sześć rokokowych kandelabrów snycerskiej roboty. Po bo­kach ołtarza były przejścia do zakonnego chóru. Zgod­nie ze zwyczajem, zapoczątkowanym u bernardynów na początku XVII w., chór zakonny z ławami do siedzenia lub stallami mieścił się za wielkim ołtarzem.

Potężna nastawa ołtarza na całej centralnej ścianie prezbiterium, barokowa, z 1 poł. XVII w., trzyprzęsłowa, dwukondygnacyjna, na wysokim cokole, z arkadowy­mi przejściami po bokach. Centralna kondygnacja ujęta jest w architekturę dwóch par korynckich kolumn, po­krytych częściowo reliefem i kanelami, podtrzymujących regu­larne belkowanie. Kolumny środkowego przęsła flankują wielkie retabulum z obrazem Zwiastowania NMP i dźwigają na ramionach aniołów potężny łuk ar­kady z koronującym gzymsem. Olejny obraz namalowa­ny na płótnie pochodzi z 2 ćw. XVII w., częściowo prze­malowany w XIX w. Kompozycja przedstawia Matkę Bożą na klęczniku z rękami złożonymi do modlitwy, przed Nią stoi Archanioł Gabriel z lilią w lewej ręce, prawą zaś wskazuje na Ducha Świętego unoszącego się w postaci gołębicy, zdając się mówić: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym” (Łk 1, 35). W arkadowym zwieńczeniu Bóg Ojciec na obłokach, wpisany w kulę, z berłem i świa­tem w ręku, posyła Ducha Świętego dla dokonania ta­jemnicy Wcielenia. Na podłodze wnętrza domu obok klęcznika wazon z kwiatami oraz trzy małe, uskrzydlone aniołki, adorujące misterium Bożego Wcielenia. O. Tomasz Digoń w chronologii zakonu z 1656 r. nazywa ten obraz najładniejszym malowidłem – imago BMV An­nuntiatienis elegantissimae picturae. Wytworna szka­tułka u stóp Madonny, a szczególnie szklany wazon z wodą wydaje się być sygnaturą warsztatu malarza Franciszka Lekszyckiego. Analogiczny obraz Zwia­stowania tegoż malarza znajduje się w Leżajsku. Do namalowania tej kompozycji artysta czerpał inspira­cję z miedziorytowych wzorników i grafiki nider­landzkiej.

W XVIII w. głowę Madonny z Piotrkowic zdobiła sre­brna korona, a głowę archanioła srebrna aureola.

Boczne skrzydła ołtarza ze spływami i konchowymi niszami flankują zewnętrzne kolumny z rzeźbami śś. Franciszka z Asyżu i Antoniego z Padwy. W niszach zaś umieszczono śś. Wojciecha i Stanisława, męczenni­ków i patronów Polski.

Górna kondygnacja, w architekturze dwóch kaneluro­wanych kolumn, dźwigających rzeźby archaniołów Ga­briela i Rafała, zamyka mniejsze retabulum z owalnym obrazem Chrystusa–Dobrego Pasterza, malowanym na płótnie w 1917 r. przez K. Klopperga. Pierwotnie w tym miejscu było okno od strony wschodniej, z prze­świtem w ołtarzu. W zwieńczeniu tympanon z rzeźbą archanioła Michała, walczącego ze smokiem, w prze­rwanym przyczółku. Obramienia nisz i pola cokołów pokryte roślinnym ornamentem z główkami aniołków. Cały ołtarz wyzłocony.

Ten typ ołtarza wczesnobarokowego o motywie pod­wyższonej arkady łuku triumfalnego pochodzi z kręgu warsztatu Baltazara Kuncza lub Jakuba Piszczarka.

Wskazują na to liczne analogie założeń konstru­kcyjnych i motywów dekoracyjnych. Ołtarz prezentuje bogaty program ideowy wraz z dekoracją figuralną i ornamen­talną.

W prezbiterium po stronie północnej była nagrobna płyta z marmuru. Tekst nie istniejącej dziś inskrypcji podaje w swym rękopisie o. Tomasz Digoń:

Hospes cum sis sospes siste gradum
fucatum conditionis naturae humanae intuere apparatum
in quo longaevum esse aliquid fateberis,
ad aeternum nihil. Quaeris exemplar?
Pios aspice manes nobilis ac generosi
D[omi]ni Georgii Grotowski de familia
ursinorum haeredis in vola debska, viri
avorum atavorumque suorum preclaris
facinoribus et genere nobilissimi. Quem
si natura amplissimis donis cumulasset,
res fortiter gestae in purpureo martis
campo. Annis 8 cum illmo ac magnifico
a Koniecpole castellano cracoviensi,
exercituum regni supremo praefecto, contra
scythas, valachos, mułtanos, kozakos, suae
gentis rebelles ac suecos acerrimis bellis
fidus comes eximius infracto ac heroico
animo virum testatae sunt.
Hunc tamen
pietas in Deum, liberalitas in egenos, candor
in amicos atque morum gravitas omnibus
carum fecit.
Vis plura?
Summo cum luctu e scena mortalitatis eheu
Abiit dum obiit die 2 xbris anni christi 1644
aetatis suae 41.
Hoc te volebam
amori extincto Petronelle de Chlewiska
positum marmor abi et piis manibus requiem
apprecare.

Za głównym ołtarzem, w chórze zakonnym, zwisała żałobna chorągiew damasceńska z następującym napi­sem:

D. O. M.
ac
piis manibus
generosi et magnificii domini d. Joannis Alexandri
a Gołuchow Gołuchowski
qui
solidam scientiarum notitiam in academia cracoviensi
hausit
ad ulteriorem vitae aetatem in aulis principorum expolivit.
Orthodoxae eximius religionis ac pietatis
cultor inter cruenti arma mortis Gustavum
cum Ferdinando de Mirow Myszkowski
acerrimus. In publicis patriae contra rebelles cosacos
strenus propugnator.
In oppressos et egenos liberalis,
in dissensionibus conciliandis felix,
in magnorum congressibus virorum faecundus, in saluberimos dandis consiliis
prudens, in subditos clemens, nulli iniurius, sed omnibus toto vitae
decursu gratus extitit.
Huic sarcophago ab anna de mstow
coniuge maestissima suppositus
A. D. 1655, die 28 maii aetatis vitae suae 55.

Na ścianie przy głównym ołtarzu umieszczano tablicę z informacją o odpustach ołtarza uprzywilejowanego za zmarłych:

Indulgentiae ad altare privilegiatum pro
liberatione animarum e purgatorio ad
annos x concessae ab innocentio x anno
domini 1654.