Klasztor
Ołtarz GłównyW pośrodku prezbiterium usytuowanego o jeden stopień wyżej od nawy stał perspektywiczny ołtarz z poł. XVII w. Wczesnobarokowy ołtarz ok. poł. XVIII w. zmieniono na rokokowy, zachowany do tej pory. Mensa dł. 297, szer. 126 cm z kartuszem na antepedium. Tabernakulum w bogatym obramieniu z kielichem i hostią na drzwiczkach. Ponad nim złocisty tron do wystawienia Najśw. Sakramentu, zwieńczony półokrągłym daszkiem z wisiorkami, z puttami na gzymsach pilastrów, trzymającymi w rękach banderole z napisami: "Venite / adoremus". Po bokach tabernakulum na cokolikach tronu podobne putta, jak również na rokokowych cokolikach predelli. Na mensie ustawiono sześć rokokowych kandelabrów snycerskiej roboty. Po bokach ołtarza były przejścia do zakonnego chóru. Zgodnie ze zwyczajem, zapoczątkowanym u bernardynów na początku XVII w., chór zakonny z ławami do siedzenia lub stallami mieścił się za wielkim ołtarzem. Potężna nastawa ołtarza na całej centralnej ścianie prezbiterium, barokowa, z 1 poł. XVII w., trzyprzęsłowa, dwukondygnacyjna, na wysokim cokole, z arkadowymi przejściami po bokach. Centralna kondygnacja ujęta jest w architekturę dwóch par korynckich kolumn, pokrytych częściowo reliefem i kanelami, podtrzymujących regularne belkowanie. Kolumny środkowego przęsła flankują wielkie retabulum z obrazem Zwiastowania NMP i dźwigają na ramionach aniołów potężny łuk arkady z koronującym gzymsem. Olejny obraz namalowany na płótnie pochodzi z 2 ćw. XVII w., częściowo przemalowany w XIX w. Kompozycja przedstawia Matkę Bożą na klęczniku z rękami złożonymi do modlitwy, przed Nią stoi Archanioł Gabriel z lilią w lewej ręce, prawą zaś wskazuje na Ducha Świętego unoszącego się w postaci gołębicy, zdając się mówić: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym” (Łk 1, 35). W arkadowym zwieńczeniu Bóg Ojciec na obłokach, wpisany w kulę, z berłem i światem w ręku, posyła Ducha Świętego dla dokonania tajemnicy Wcielenia. Na podłodze wnętrza domu obok klęcznika wazon z kwiatami oraz trzy małe, uskrzydlone aniołki, adorujące misterium Bożego Wcielenia. O. Tomasz Digoń w chronologii zakonu z 1656 r. nazywa ten obraz najładniejszym malowidłem – imago BMV Annuntiatienis elegantissimae picturae. Wytworna szkatułka u stóp Madonny, a szczególnie szklany wazon z wodą wydaje się być sygnaturą warsztatu malarza Franciszka Lekszyckiego. Analogiczny obraz Zwiastowania tegoż malarza znajduje się w Leżajsku. Do namalowania tej kompozycji artysta czerpał inspirację z miedziorytowych wzorników i grafiki niderlandzkiej. W XVIII w. głowę Madonny z Piotrkowic zdobiła srebrna korona, a głowę archanioła srebrna aureola. Boczne skrzydła ołtarza ze spływami i konchowymi niszami flankują zewnętrzne kolumny z rzeźbami śś. Franciszka z Asyżu i Antoniego z Padwy. W niszach zaś umieszczono śś. Wojciecha i Stanisława, męczenników i patronów Polski. Górna kondygnacja, w architekturze dwóch kanelurowanych kolumn, dźwigających rzeźby archaniołów Gabriela i Rafała, zamyka mniejsze retabulum z owalnym obrazem Chrystusa–Dobrego Pasterza, malowanym na płótnie w 1917 r. przez K. Klopperga. Pierwotnie w tym miejscu było okno od strony wschodniej, z prześwitem w ołtarzu. W zwieńczeniu tympanon z rzeźbą archanioła Michała, walczącego ze smokiem, w przerwanym przyczółku. Obramienia nisz i pola cokołów pokryte roślinnym ornamentem z główkami aniołków. Cały ołtarz wyzłocony. Ten typ ołtarza wczesnobarokowego o motywie podwyższonej arkady łuku triumfalnego pochodzi z kręgu warsztatu Baltazara Kuncza lub Jakuba Piszczarka. Wskazują na to liczne analogie założeń konstrukcyjnych i motywów dekoracyjnych. Ołtarz prezentuje bogaty program ideowy wraz z dekoracją figuralną i ornamentalną. W prezbiterium po stronie północnej była nagrobna płyta z marmuru. Tekst nie istniejącej dziś inskrypcji podaje w swym rękopisie o. Tomasz Digoń: Hospes cum sis sospes siste gradum Za głównym ołtarzem, w chórze zakonnym, zwisała żałobna chorągiew damasceńska z następującym napisem: D. O. M. Na ścianie przy głównym ołtarzu umieszczano tablicę z informacją o odpustach ołtarza uprzywilejowanego za zmarłych: Indulgentiae ad altare privilegiatum pro |